Τι είναι οι Ολικές και μερικές οδοντοστοιχίες?
Για να μιλήσουμε για ολικές και μερικές οδοντοστοιχίες πρέπει πρώτα να καταλάβουμε για τι ακριβώς μιλάμε και που χρησιμεύει η καθεμία κατηγορία.
Ολικές Οδοντοστοιχίες:
Ολικές οδοντοστοιχίες είναι ουσιαστικά ψεύτικα πλαστικά ή πορσελάνινα δόντια πάνω σε ένα ακρυλικό σκελετό-βάση.
Η ακρυλική βάση παίζει τον ρόλο των ούλων και τα ψεύτικα δόντια, ακρυλικά ή από πορσελάνη συμπληρώνουν το όλο σύνολο.
Οι ολικές οδοντοστοιχίες χρησιμοποιούνται στην οδοντιατρική όταν δεν υπάρχουν καθόλου δόντια στο στόμα του ασθενούς ή σε συνδυασμό με τοποθέτηση εμφυτευμάτων ή διατήρηση ελάχιστων δοντιών(επένθετες ολικές οδοντοστοιχίες)
Μερικές Οδοντοστοιχίες:
Οι μερικές οδοντοστοιχίες από την άλλη, μπορούν να έχουν σκελετό βάση από ακρυλικό ή από χυτό μέταλλο (αναλόγως την περίπτωση) και επάνω στην βάση αυτή εφαρμόζουν τα ψεύτικα δόντια.
Οι μερικές οδοντοστοιχίες χρησιμοποιούνται στην οδοντιατρική όταν δεν μπορεί να καλυφθεί το κενό στο στόμα του ασθενούς με γέφυρα με την προϋπόθεση ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα δόντι για να στηρίξει την εργασία αυτή.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούν να κάνουν μία γέφυρα αν έχουνε λίγα δόντια στο στόμα τους. Η απάντηση είναι ότι δεν γίνεται πάντοτε να καλύψεις το κενό των δοντιών που λείπουν με μία γέφυρα, είτε γιατί δεν φτάνουν τα δόντια που έχουν μείνει για να στηρίξουν μία μεγάλη γέφυρα ή γιατί ο ασθενής δεν μπορεί να αντέξει το οικονομικό έξοδο.
Που χρησιμεύουν οι ολικές και μερικές οδοντοστοιχίες?
Στην άνω γνάθο όταν είναι νωδή (δηλαδή όταν δεν υπάρχουν δόντια) η ολική οδοντοστοιχία είναι μία καλή λύση. Προσαρμόζεται πολύ καλά στην άνω γνάθο και σχεδόν “βεντουζάρει” πάνω στα ούλα και τον βλεννογόνο της άνω γνάθου.
Όλοι αναρωτιούνται “μα πώς κολλάει χωρίς κόλλα;”
Αφού δεν υπάρχουν δόντια να την κρατήσουν στην θέση της πώς στέκεται εκεί πάνω; Λογικά δεν θα έπρεπε να πέφτει; Η απάντηση εδώ είναι η αρνητική πίεση.
Βλέπετε η άνω γνάθος έχει τον σχεδιασμό μίας βεντούζας. Αν σχεδιαστεί η οδοντοστοιχία σωστά τότε τα όριά της περικλείουν την άνω γνάθο και ο αέρας που φεύγει ανάμεσα από την οδοντοστοιχία και τον βλεννογόνο κατά το φόρεμα της οδοντοστοιχίας δεν ξαναγυρίζει πίσω.
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί αρνητική πίεση στα όρια της οδοντοστοιχίας και ουσιαστικά να κρατιέται στην θέση της. Μόλις βέβαια μπει μέσα λίγος αέρας η οδοντοστοιχία πέφτει αμέσως. Γιαυτό είναι σημαντικός ο σωστός σχεδιασμός της ολικής οδοντοστοιχίας.
Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το κατάλληλο υπόβαθρο για μία ολική οδοντοστοιχία. Σε αυτές τις περιπτώσεις πλέον πρέπει ο ασθενής να χρησιμοποιήσει κάποιο είδος κόλλας για να κρατηθεί για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα η οδοντοστοιχία στην θέση της ή να προτιμήσει την λύση των εμφυτευμάτων.
Στην κάτω γνάθο βέβαια οι ολικές οδοντοστοιχίες είναι μία άλλη ιστορία.
Βλέπετε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αρνητική πίεση στην κάτω γνάθο. Δεν υπάρχει ενιαίος χώρος για να δημιουργηθεί αυτή η “βεντούζα”. Στην κάτω γνάθο έχουμε την γλώσσα, την δύναμη των μασητήριων μυών κλπ παράγοντες οι οποίοι εμποδίζουν την προσκόλληση της οδοντοστοιχίας στην κάτω γνάθο.
Υπάρχουν βέβαια μερικές μέθοδοι που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο κάθε οδοντίατρος για να προσαρμόσει όσο γίνεται καλύτερα την ολική οδοντοστοιχία στην κάτω γνάθο, όπως να μεγαλώσει τα όρια της οδοντοστοιχίας ή να βάλει πορσελάνινα δόντια αντί για ακρυλικά καθώς η πορσελάνη είναι βαρύτερη. Τα αποτελέσματα αυτών των μεθόδων ποικίλλουν καθώς κάθε στόμα είναι μοναδικό.
Οπότε τί μπορούμε να κάνουμε για να μείνουν σταθερές οι τεχνητές οδοντοστοιχίες μας μέσα στο στόμα;
Υπάρχουν μερικές λύσεις για αυτό το πρόβλημα:
- Μπορείτε να χρησιμοποίησετε μία ειδική κόλλα ή ειδικά αυτοκόλλητα χαρτάκια (πωλούνται σε όλα τα φαρμακεία). Αυτή η μέθοδος έχει εξυπηρετήσει πολύ κόσμο. Μπορεί η σταθερότητα να κρατάει για μερικές ώρες αλλά πολύς κόσμος έχει βολευτεί με αυτή την λύση.
- Μερικές φορές το πρόβλημα λύνεται με αναγόμωση της οδοντοστοιχίας στο ιατρείο του οδοντιάτρου.
Οι μερικές οδοντοστοιχίες δεν έχουν πρόβλημα συγκράτησης καθώς στηρίζονται πάνω σε δόντια.
Το μοναδικό πρόβλημα που παρουσιάζουν είναι ότι φαίνονται τα άγκιστρα που συγκρατούν την οδοντοστοιχία πάνω στα δόντια. Τα άγκιστρα αυτά είναι μεταλλικά και δημιουργούν μία αντιαισθητική εικόνα στο χαμόγελο του ασθενή.
Υπάρχουν βέβαια τρόποι να αποφύγετε αυτά τα άγκιστρα. Μία από αυτές είναι οι τηλεσκοπικές στεφάνες όπου μία στεφάνη κολλιέται πάνω στο δόντι στήριγμα και το θηλυκό της πάνω στην μερική οδοντοστοιχία και έτσι κουμπώνει η μία στεφάνη πάνω στην άλλη.
Παράλληλα, στο πρόβλημα αυτό δίνουν λύση και οι σύνδεσμοι ακριβείας όπου πάνω στην στεφάνη του δοντιού στηρίγματος μπαίνει κάτι, σαν τα μεταλλικά κουμπιά που έχουμε στα πουκάμισα, ένα σφαιρικό κουμπί και το θηλυκό του τοποθετείται πάνω στην οδοντοστοιχία και έτσι έχουμε μία κουμπωτή εφαρμογή και η μερική οδοντοστοιχία σταθεροποιείται.
Είναι όμως σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι και οι δύο αυτές λύσεις ανεβάζουν αρκετά το κόστος.
Αν από την άλλη δεν σας ικανοποιεί το αποτέλεσμα από όλες αυτές τις λύσεις και μπορείτε να καλύψετε το επιπλέον κόστος, τότε μπορείτε να προτιμήσετε τα οδοντιατρικά εμφυτεύματα για να πετύχετε ένα καλύτερο αποτέλεσμα – σταθερότητα για την οδοντοστοιχία σας ή ακόμα καλύτερα ακίνητη εργασία δηλαδή γέφυρα.
Το θετικό σχετικά με τις μερικές οδοντοστοιχίες είναι ότι δεν χρειάζονται πολλές συνεδρίες.
Σε τέσσερις συνεδρίες μπορεί να είναι έτοιμη η μερική οδοντοστοιχία.
- Την πρώτη παίρνει ο οδοντίατρος το αποτύπωμα
- την δεύτερη δοκιμάζει τον μεταλλικό σκελετό και προσδιορίζει το ύψος και την σχέση των δύο γνάθων
- Και στο τρίτο δοκιμάζει πια στο κερί την σχεδόν έτοιμη μερική οδοντοστοιχία.
- Αν όλα είναι εντάξει την τέταρτη συνεδρία παίρνετε έτοιμη την μερική σας οδοντοστοιχία.